Autor: Katarzyna Anonim
Jest taka chwila kiedy czujesz pustkę. Pustkę, której nie da się niczym wypełnić, której nie da się ominąć i nie da się oszukać. Czujesz strach przeszyty tęsknotą i żalem za czymś, czego nigdy nie miałaś.Chcesz zmienić czas, a najlepiej zniknąć, zapomnieć. Masz wrażenie, że jesteś sama pośrodku niczego, otoczona czarnymi pionkami na wielkiej szachownicy, w środku gry. Leżysz niczym martwa, czekając na ostatni ruch przeciwnika. Czujesz bezsens swojej egzystencji, dziwny chłód, ból.Nagle coś jarzy się na horyzoncie. Przygaszony kolor różu, fioletu i zieleni.W jednej sekundzie zalewa cię czysty, nienasycony odcień błękitu. Rodzi się w tobie nadzieja. Wstajesz do walki, szydzisz z niedowiarków, a wcześniejsi wrogowie stają się twoimi sprzymierzeńcami.To nasza wojna.To moja wojna.Nie.To moja wygrana.
Status: trwające
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz